Dag 11 4 augustus Kyoto

Ik wilde met de fiets Kyoto gaan ontdekken. Dave wilde een scooter, dus werden het 2 electric bikes. Hahaha een scooter was niet te krijgen, dus was dit een mooi compromis.
We hebben heel wat van Kyoto te zien gekregen, want ik had me natuurlijk voorbereid. Op de plattegrond had ik aangegeven wat ik wilde zien en Dave zorgde met een gedownloade map dat we er kwamen.
We zijn naar de gouden tempel gegaan, de Rokuon-ji temple. Althans we zijn er samen naar toegefietst maar Dave is buiten blijven wachten. =( hij was een beetje tempelmoe. Deze tempel is wereldberoemd en te zien op veel fotos van Japan. Ik moet zeggen de rit ernaar toe was echt de moeite waarde. Wat een mooi ding en wat een mooie tuin.

Verder gefietst naar de Kyoto imperial Palace. Om naar binnen te komen dien je van te voren een permit aan te vragen. Daar hadden wij geen zin in. Langsgefietst maar het was echt een vesting. Dan maar doorgefietst naar de Daitokuij temple. Dit bleek een heel complex te zijn waardoor ik nog niet te zien kreeg wat ik wilde zien. K.. temple. Het was echt te heet om uit te zoeken hoe het zat dus ik geloofde het wel. Dave geloofde het allang want die zat achter zn lunch terwijl ik over het complex heen renden -))

Als laatste wilde ik naar de Fushimi Inari. Dit tempelcomplex had een "straat" van rode toris. (soort van rode pergola's). Dit was echt indrukwekkend. De rode toris stonden kilometers achter elkaar en vormden een aangename schaduw in de verzengende hitte. Natuurlijk heb ik niet alle kilometers gelopen. Dave wachtte op mij.......buiten het complex want ook deze tempel kon hem niet boeien. Op de foto's heb ik net zo'n rooide kop als de tori's. Das niet van de weerkaatsing. Ik had het bloedheet.

Op de terugweg naar ons hotel, fietsten we een spoorweg over. Wat een getoeter is dat nou.....
Hmm spoorwegboom achter ons en voor ons ging dicht. Shit dat zal ons toch niet gaan gebeuren dat we in Japan aan de voorzijde van een trein komen te hangen met onze fietsen.
Vlug naar de overkant gefietst en onze electricbikes opgetild, HEAVY, en over de slagboom gezet. Er zelf nog overheen gesprongen en vervolgens ff op adem gekomen. lekker lomp zeg.

Nog ff de Kyototower op de gevoelige plaat vastgelegd en doorgefietst naar onze hostel.

Die avond besloten om een dagtrip te maken naar Koyasan om van daaruit door te reizen naar Hiroshima. Een tempellodging in Koyasan kost gemiddeld 200 euro voor 2 pers per nacht en dat vonden we wel erg veel. Dat gingen we dus niet doen. We zouden onze backpack achter laten in Osaka om lekker licht te kunnen reizen. Zo snel als plannen worden gemaakt, zo kunnen ze ook veranderen. Er was namelijk geen hotelkamer te krijgen in Hiroshima. Op 6 augustus 1945 was de atoombom gedropt en dus waren er allerlei herdenkingsbijeenkomsten. Ik zocht anderhalf uur op het net maar ving overal bot. Ik was moe van het fietsen en doodmoe van het feit dat het mij niet lukte om naar Hiroshima te gaan. Ik wist het ff niet meer. Ik zat een beetje moedeloos in mijn LP te bladeren toen een Japanner besloot zijn noodles naar binnen te slurpen. Ik bedoel dan echt slurpen. Kun je het je voorstellen dat je moe bent, geirriteerd bent en tegen een hoofd met een bos met haar aan zit te kijken waar keer op keer een witte sliert met een hoop lawaai in verdwijnt. Dit tafereel duurde enige minuten en aangezien er geen einde aan leek te komen, tenminste niet op korte termijn, besloot ik maar om zelf te verkassen. Naar de kamer wel te verstaan. Wederom een hoop geblader in de LP. We besloten om naar Shirama te gaan... het strand. Ook daar konden we geen hotel op het net vinden. Alles was volgeboekt. Ach je moet soms een risico nemen en dus besloten we zonder hotel af te reizen.


Nu de beslissing was genomen, kon ik eindelijk achterover leunen. Ik viel in een diepe slaap. Snurkkkkkkk