Dag 8 1 augustus 2011 Kyoto

We zijn met de Hida Limited express naar Nagoya gegaan. Duur ongeveer 2 uur en een kwartier. We hadden de plaatsen gereserveerd en dat bleek een schot in de roos. We zaten in de voorste carrier en die had overal wide screens. Langs alle kanten kon je de omgeving zien, zelfs via de cockpit van de machinist. Genietend van het uitzicht zaten we in comfortabele stoelen. Vervolgens via Nagoya met de shinkansen naar Kyoto gegaan. De Shinkansen Hikari zijn supersnelle treinen en zien er ook nog eens geweldig uit. Dat moest op de foto vond ik en Dave wilde er een filmpje van.
Alles is zo strak geregeld in Japan dat je natuurlijk, hoe kan het ook anders, een gepaste afstand dient te bewaren van de treinen. Daar is streng toezicht op. Degene die ons goed kennen, weet vervolgens wat er gebeurd. We doen eigenlijk toch wat niet mag, maar krijgen wat we willen. Ik mijn fotos en Dave z'n filmpje.

Die Shinkansen zijn zo gaaf. Daar kan de NS nog heel wat van leren. En alles gaat op tijd. Geen vertragingen, helemaal niets...

Eenmaal aangekomen bij Khaosan Hostel Kyoto, bleek ook dit weer een schot in de roos te zijn. Het is op loopafstand gelegen van de geishawijk Gion en gelegen in de never sleeping wijk Higashiyama. Altijd wat te beleven dus. De Hostel is prima wat de voorzieningen aangaat en we slapen er prima tegen een goede prijs. Lowbudget in Japan is ongeveer 60 euro per kamer. En dat hebben we. Voor minder zelfs.

S'avonds de wijk nog even in gegaan en ach nu we toch in de buurt waren, Gion meegepakt. Wat ik niet wist, is dat Gion ook een red light district heeft, maar daar was niet veel voor nodig om daar achter te komen. Te veel clubs met zinnenprikkelende namen en te veel dames in jurken van weinig stof en dames met te veel make up en te hoge hakken deden onze vermoedens bevestigen. De wijk is overigens heel gemoedelijk. De meiden lopen niet te lonken of na te roepen of wat dan ook, ze lijken er gewoon te staan. Gewoon van .. ik sta hier even te rusten want mijn voeten doen zo zeer.....=)).
Je zou er bijna naast gaan staan van... oh heb jij daar ook zo'n last van...Ik ook...van het vele lopen..
De restaurantjes zijn er erg leuk en dus werd het een van mijn favourite spots in Japan waar je je als vrouw alleen ook superveilig voelt. Geen junken of andere creeps die je de schrik aan het lijf jagen.

Ik ging zo op in de omgeving dat ik bijna mijn Geisha miste. We kwamen de hoek om en daar liep ze. Whaah camera pakken, aanzetten, dop van de lens, lens instellen en flits.....een auto ervoor. tjeetje wat k.. was dat zeg . Dan maar vlug aan de achterkant. Ik maakte echt een vreugdesprong. Het schijnt heel lastig te zijn om een geisha te spotten. Je moet het maar net treffen. Je kunt er ook voor betalen maar dat kost 180 euro pp en dan voeren ze iets op voor toeristen. En dan maar afwachten of je wel een echte Geisha hebt. Dus die ene foto van mijn Geisha is heel bijzonder. Tenminste dat vind ik zelf.

De Geisha wordt ingehuurd door iemand met zeer veel geld. In een exclusive club treedt ze op. Ze steekt sigaretten aan en schenkt een drankje in en danst. In die club kom je niet naar binnen tenzij je geintroduceerd wordt. Die kans is er niet dus dan maar de hoop koesteren om een geisha op straat tegen te komen. De straat met de clubs waar ze komen is bekend, dus veel toeristen blijven er even hangen in de hoop een geisha te spotten. Velen keren gedesillusioneerd naar huis. De clubs zijn hermetisch afgesloten dus voor de ramen blijven hangen is geen optie. Er zijn geen ramen.

Na maanden van een enkel glas alcohol per 2 weken, vond ik het weer nodig om iets te veel alcohol te drinken. Dat resulteerde in een comatueuse toestand waarin ik op het bed gevallen ben en in slaap viel in de houding waarin ik gevallen was. Volgens Dave erg grappig allemaal. Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat ik netjes op bed ben gaan liggen, ONDER DE DEKENS. Kennelijk was het meer een lappen pop die op bed gegooid werd en niet werd opgeraapt. ach... ik heb prima geslapen. Hilarisch....