Dag 3 27 juli 2011

Om 11 uur werden we wakker GEMAAKT door de schoonmaakster. 11 uur ???
Whaah ik had het gevoel me verslapen te hebben. Heel de nacht kon ik niet wachten tot het licht werd om Tokyo te gaan verkennen. Rond een uur of 7 was ik toch moe genoeg om te gaan slapen, maar wel met de bedoeling dit maar voor een uurtje te gaan doen. Helaas is dit niet gelukt en "versliep ik me". Dave begrijpt maar niks van mijn energie die loskomt als ik in het buitenland ben. Slapen is in mijn ogen tijd verdoen. Ik wil op pad...gaan ontdekken...
Inmiddels is hij het gewend, maar het blijft vreemd. Na het douchen en ontbijt, zijn wij Tokyo ingegaan. Natuurlijk had ik me voorbereid en wist ik precies wat ik wilde zien. Tja "IK" want ik ben vooral hierin de leading lady en Dave hobbelt wel mee. We crosten van links naar rechts en van boven naar onder. Wat is Tokyo groot zeg. Wel eens gepind in Tokyo. De tweede keer kostte ons dat minimaal anderhalf uur. Taalproblemen en ATMs die geen maestro kennen waren het probleem. Nu weten we dat we gewoon naar de supermarkt SEVEN moeten om daar uit een machine de flappen te tappen. Met het pinnen van ongeveer 300 euro krijg je 3 briefjes en die zijn net zo snel op als ze uit de ATM komen. Maar ja, je zit dan ook in Japan.

Electric-city
Bekend om onder ander zn Akihabara cultuur...maidcafe.
Jonge Japanse meisjes die ogen als poppetjes in hun suikerzoete kleertjes met suikerzoete make up en suikerzoete stemmetjes. Je begrijpt het al...niks voor mij, maar ik wilde ze wel zien. Gelukkig voor mij staan ze te flyeren op straat om mensen, ik denk vooral mannen, te lokken om in hun cafe met hun stuikerzoete stemmetjes te zingen en te entertainen. Allemaal erg onschuldig overigens hoor.
Dit suikerzoete uiterlijk zie je trouwens erg veel terug op straat. Veel tieners zien er suikerzoet uit met een roze wangetjes en nepwimpertjes. Doos er om heen en ze worden in Nederland verkocht als real-live dolls.
En nee...voor degene die het zich afvraagt...ik jaag niemand de schrik om het lijf met mijn niet suikerzoet uiterlijk. Net als in India werd ik ook hier gevraagd om mee op de foto te gaan. Of zou het toch....

Tsukiji fish market; stond op mijn lijst maar was dicht op deze woensdag. We hadden m sowieso gemist want je moet er voor 8 am zijn.

Asakusa
Senso-ji tempel en omgeving. Trekpleiser en erg fotogeniek. Kleine straatjes waar Jappeners voor een riksja uitrennen om de overwegend Japanse toeristen te "guiden"
Ze rennen op "teenschoentjes" door de stad en verdienen echt respect. Doe het ze maar eens na om in een benauwde 40 graden te gaan rennen en kletsen tegelijker tijd. Ik zag dit slechts 1 meisje doen.
Die benen van die gasten zijn, hoe kan het ook anders, super gespierd en bruin.

Tokyo Metropolitan Government Office:
Staand op de 45 ste verdieping, das best hoog, kijk je uit over Tokyo. Dan zie je pas hoe bizar groot Tokyo is, welke trouwens 23 km2 beslaat.

Hachiko statue
In 1920 had een professor een kleine Akita hond die hem altijd opwachtte bij het Shibuya station te Tokyo als hij uit zijn werk kwam. De professor stierf plotseling op zijn werk in 1925 en de Akita is op het station blijven wachten tot hij zelf dood ging....11 jaar later. Nog steeds vragen over "zo trouw als een hond" Er is een film over Hachiko. Ik had de film in Nederland gezien, maar wist toen niet waar die zich afspeelde. Ik had het begin van deze film gemist. Gezien het ras had ik het eigenlijk moeten weten. De film is een echte tranentrekker...maar ja dat heb ik al gauw bij films over onze viervoeters. De film liet aan het einde de statue zien en toen ik in de Lp over de statue las, moest ik er dan ook naar toe. Het station lijkt in het niets op dat van de film, maar hoe kan het ook anders met een babyboom van Japanners sind 1920.
De statue staat vlakbij een beroemd kruispunt.Ik weet nu waarom. Tjeetje wat een drukte. De menigte werd ge-entertained door een gepensioneerde Japanner in een roze te korte broek met microfoon. Tja..

Tokyo Bay
Schijnt geweldig te zijn, maar we zijn er niet aan toe gekomen.

Na een geweldige dag in Tokyo crashten we neer in een echt typisch Japans restaurant in Asakusa. Geen Engelse menukaart en geen tourist te bekennen. Met handen en voeten uitgelegd wat we wilden hebben en dat resulteerde in een voortreffelijke maaltijd. En we dronken er onze eerste sake.
De "keuken" bevond zich in het midden van het restaurantje van in totaal 25 m 2 waarvan alleen al de kok er 2m2 in beslag nam. Iedereen werd uitbundig begroet bij het binnen komen en het weggaan. En dan bedoel ik ook echt uitbundig. De kok en zn maatje gingen helemaal los. Ge-wel-dig. Dit kun je gewoon niet navertellen echt een should have been there story. Hun baas kwam ook nog even langs.. nou die werd helemaal uitbundig begroet.

Na het eten terug naar de hostel gegaan om ons reisje naar Kamakura voor te bereiden.