Gokarna 15, 16 en 17 februari 2010

Gokarna een spiritueel Hindu dorp in Karnataka. Daar waar het leven rustig is en je helemaal tot jezelf kunt komen. De stranden zijn geweldig mooi met hier en daar een beachshack.

Opgetogen reisden we af. Bleek DAT ff tegen te vallen. In Gokarna waren 40.000 Hindu's neergestreken. Dat rustige dorpje was veranderd in een niet te stoppen mierenloop. Met onze veel te volle en zware backpack, 40 gr op de kop, baanden we ons een weg door de menigte op zoek naar het Nimmu hotel. Gelukkig is het dorp niet groot en kende ik de weg er nog. Durfde niet aan Dave te vragen wat zijn eerste indruk van Gokarna was. Zijn gezicht sprak boekdelen ;(

We vonden het hotel en konden gelukkig nog een kamer krijgen. Je vraagt je toch echt af waar al die mensen dan blijven slapen. Waar ze hun rotzooi lieten, was wel al gauw duidelijk...overal want dat is toch eigenlijk wel de gewoonte in India. Daar waar je staat, flikker je je rotzooi neer.

De restaurantjes waren totaal niet voorzien op de grote drukte. Het eten kwam te laat, kwam niet of het verkeerde eten kwam. Shanti shanti.

Na de overheerlijke dish..not, gingen we naar Gokarna beach, want daar gebeurde van alles. We eindigden bij een tent waar een Swammi zijn zangkunsten vertoonden en een hippie naast mij alles amazing vond. Tot aan het dansende plafond aan toe ;)
Ik was het na een paar minuten al beu, maar Dave was er door geintrigeert geraakt. Weet niet of het kwam door het gezang of het gezicht wat de swammi-zanger erbij trok. Ooit wel eens een paard een suikerklontje van je hand zien pakken met z'n lippen. Nou zoiets maar dan met Indiase kleding aan.

Mijn nieuwsgierigheid bracht me backstage waar ik werd uitgenodigd om te kijken hoe de dansers in de make up werden gezet. Er werd zelfs gevraagd of ik foto's wilde nemen.....uuuh laat me er ff over na denken. Leuk was het moment toen een van de dansers een BH aan moest. Dat vond hij toch ook wel erg grappig en giechelend als een meisje ging hij op de foto.

Op een gegeven moment zie ik op het strand een Baar (schrijf je dat zo?) voorbij komen met een statue erop. Ik loop erop af en de dragers moeten ineens stil houden. Mensen vliegen erop af, willen het aanraken en kussen. Duiken op hun knieen in het zand van verering. Okay dat was voor mij ff een moment van "amazing".

In de tent waar Dave stond, gebeurde ongeveer hetzelfde toen een bekende swammi de tent in kwam. Iedereen wilde hem kussen. Je vraagt je toch af, waar die verering vandaan komt en wat die man dan voor het volk betekent. Dat was dag 1 in Gokarna.

16 februari huurden we een scooter en zijn wij onder andere naar OM beach gereden. Dat was werkelijk een idyllisch strand. We keken onze ogen uit.

Dave was nog niet helemaal gestetteld in Gokarna. Gokarna was toch iets teveel India voor hem en dus zeurde hij er maar op los. Maar niet op OM-beach. Dat was het moment dat hij riep; "Dave very Happy"

Gokarna was Gokarna niet met die drukte en daarom besloten we al gauw terug te gaan naar Goa, naar Palolem. 17 februari zouden we gaan, ware het niet dat Dave ziek geworden was en zich veel te lam voelde om te reizen. De backpacks stonden al klaar. Het reizen werd een dag uitgesteld.

Eigenljk maar goed ook, dat we langer bleven. In Gokarna keerde de rust terug en werd het weer geheel "authentiek rustig Gokarna" waar ik zo verliefd op geworden was. Dave deelde deze liefde overigens niet met mij. Hij bleef het maar een vieze bedoeling vinden met slechte restaurants. Door de dag verlenging hebben we wel, toen Dave eenmaal opgeknapt was, een ayeurvedische massage genomen en die viel wel goed in de smaak.

We zijn het dorp doorgelopen met in onze handen broodjes en hondebrokjes die wij in Goa gekocht had. Er wordt veel geofferd aan diverse goden maar er lopen hartverscheurend veel magere puppies rond. Je kunt ze niet redden, maar toekijken is ons ding niet. We trekken ons beiden het lot van deze stakkers aan. Soms te veel misschien. Een puppie trok wel heel erg de aandacht. Ernstig ondervoed en in een slechte conditie. De tranen sprongen in mijn ogen. We hebben zelfs overwogen om hem op te pakken en naar een dierenarts te brengen. De lijdensweg is nu veel te lang. Maar zoals met alles in India, gaat het leven verder en troffen we de pup op een gegeven moment niet meer aan. Je blijft er toch over nadenken.

18 februari vertrekken we naar Palolem. Een uurtje met de trein en 30 rs verder ben je er. 30 rs voor 2 tickets, oftewel 25 eurocent per ticket. Hoe doen ze dat toch.