Mahabalipuram 14 tot 16 jan

Op 14 januari vertrokken uit Chennai. 12 km scheurden we met een riksja door Chennai om ons op de busterminal af te laten zetten. We wilden met de lokale bus gaan maar na 2.5 uur wachten en verschillende berichtgevingen over het vertrek van de bus, vonden we het wel welletjes. Ons geduld was genoeg op de proef gesteld. Aan het wachten leek geen einde aan te komen. De oplossing was eenvoudig door zelf voor vervoer te gaan zorgen. We vonden 2 medestanders en dus kon de rekening worden gedeeld. Het waren twee Engels sprekende Franzosen waarvan de een in India studeerde en de ander in Libanon. Beide begin 20 jaar. Het leverde leuke gespreksstof op en voordat we t wisten kwamen we in Mahabalipuram aan. Ik denk dat de taxi er zo n anderhalf uur over gedaan heeft. Eerst maar ff eten en drinken alvorens in de hitte op zoek te gaan naar een guesthouse. Bij de afrekening poogde degene die ons continue geholpen had nog even de rekening te verdubbelen door 50 procent er boven op te gooien. Ik ben geen gekke henkie en wist wat het kostte toen ik t bestelde. De gemiddelde indier schaamt zich echter nergens voor en dus werd de vergissing weggewuifd. Hij had zich vergist met de tafel naast ons... En ohja of hij wel een tip kreeg. Ok waar hangen de camera s. Dit zou ik zelf nooit bedenken. Hilarisch.

Na de eerste guesthouse afgekeurd te hebben, te duur ( 24 euro per kamer), namen we onze intrek in Murugan guesthouse, slechts 10 euro per kamer. We gooiden onze spullen op de kamer en onszelf op bed. We keken elkaar aan en schoten in de lach. Wat een shithol. Inmiddels ligt de luxe kamer van Chennai acher ons en vinden we t helemaal geweldig. Mahabalipuram ligt direct aan zee met vele leuke steegjes en dito restaurantjes en winkeltjes en dat gecombineerd met rotstempels die op de world heritagelijst staan. Het is echt helemaal ok.

Naast ayurvedische behandelingen heb je ook shocktherapieen. Op ons balkon stak ik mijn hoofd om de hoek en klapte ik tegen een kabel. Ik wreef over mijn slaap en bedacht me dat ik me toch nooit zo hard tegen een kabel gestoten kon hebben. Ik bleef wrijfen omdat het zo n raar gevoel was. Een en ander werd duidelijk toen Joyce zich op datzelfde balkon tegen het waslijntje stootte en vroeg of het mogelijk was dat er stroom op kon staan. Ja dus. Dat was t dus wat ik had gevoeld. Als je de hoogspanningsmasten bekijkt dan weet je ook hoe dit allemaal kan.

Het jaarlijkse dansfestival werd in het dorpje gehouden. Even staan te kijken maar het kon ons niet echt bekoren. Het is voor 10 minuten leuk en dan is het weer tijd om te gaan. In elk geval voor ons.

In de nacht ligt het verkeer plat en worden de straten beheerst door enkele honden die menen al vrolijk blaffend andere honden te moeten wegjagen en dat tot het einde van de straat. Natuurlijk moet er dan al blaffend worden terugegaan naar de uitkijkpost. Onvermoeibaar zijn ze want dit gaat de hele nacht door. Ondanks deze nachtelijke verstoringen goed kunnen slapen op een zacht matras. En dat laatste maak ik in India meestal anders mee.

15 jan op tijd opgestaan om de tempels te kunnen bezichtigen zonder busladingen vol met vooral Franse toeristen of Indiase families. Dit lukte slechts deels. Een goed idee heb je nooit alleen. Dit mocht de pret echter niet drukken en dus trotseerden wij de zon die al vroeg uit de veren was.

De rest van de dag van het dorpje en de leuke terrasjes genoten.